අකුණු තැනින් තැන පුපුරන්න පටන් අරගෙන.. අඳුර හාත්පස වසා ගනිමින් තිබුණා. දිගින් දිගටම වැස්ස වැඩි වෙද්දිත් ඌබර් ඇප් එක මාව තවදුරටත් රියදුරන් සොයන බව කියමින් මාව රවටද්දී මම හිත හදා ගත්තා. කීයට හරි වැස්ස නතර වේවිනෙ.. මගේ කාර්යාලය මහල් තුනකින් සමන්විතයි. මගේ කාර්යාලය තිබුණේ දෙවෙනි මහලේයි. බිම් මහල ආරාධිතයින්ට ගැළපෙන කුඩා ලොබියකින් පොත් රාක්ක වලින් සමන්විත පුස්තකාල ස්වරුපයේ අවකාශයකින් යුක්ත වුණා. ඒ අතර වීදුරු වලින් වට කරන ලද රිසර්ච් ෆෙලෝ ගේ කාමරයේ විදුලි පහනක් දැල්වෙමින් තිබුණා. මම උඩු මහල බැහැගෙන එද්දී යාන්තමට වගේ දැක්කා යාන්තමට කෘතිම තුශාරයකින් වැහී ගියපු ඒ් කාමරේ වීදුරු බිත්ති අතරින් ලැප්ටොප් එකක පුංචි ඉංග්‍රිිසි අකුරු තිරයට කිට්ටු වෙවෙ බලාගෙන ඉන්න රිසර්ච් ෆෙලෝව.
ෆෝන් එකත් බලා ගෙන ලොබියට වෙලා බලිපොරොත්තු බිඳීගිය බැල්මකින් බලාගෙන උන්නු මං දිහා අපේ කාර්වාල කාර්ය සහායකයා අනුකම්පා සහගත බැල්මක් බැලුවා. හුගක් වෙලාවට එයා කාකාස උතුමාණන් විදිටයට අනික් අයත් එක්ක හැසිරුණාට මාත් එක්ක හොද මානව සම්බන්ධතාවක් පවත්වා ගෙන ගියා. සමහර විට එයාගෙ අනුකම්පා සහගත බැල්මට හේතු වෙන්න ඇත්තේ ඉස්සර හැමදාම ඔෆිස් ඉවර වෙන වෙලාවට පිවිසුම අසලට පැමිණෙන දිමිත්‍රිව වෙන්න ඇති. දිමිත්රි මාව අත් ඇරලා වෙන ගෑනියෙක් එක්ක කසාද ජීවිතයක් පටන් ගත්තාය කියනෙක අපේ ඔෆිස් එකේ හැම කෙනෙක්ම දැනගෙන හිටියා. මොනවා උනත් ඒ වෙද්දි මං ඒ්ක අරුමයක් විදියට නොසලකපු නිසා මගෙන් කවුරුවත් විශේෂ විස්තරයක් අහගන්න ආවෙත් නැහැ.
" කසාදෙත් ආදිත්‍යගෙ.ජිවිතෙත් ආදිත්‍යාගෙ.. කාාගෙ අතේද වැරැද්ද කියනෙකට වඩා දැන් ඉතින් හිතන්නෝන කොහොමද ඉස්සරහට යන්නෙ කියලා ආදිත්‍යා. අපට තියෙන්නෙ උස ටවර එකක් තරම් බලාපොරොත්තු තුළුනක් නම් ටවර් එකේ උසම තැන බලලා හුල්ලන්න එපා. ඔයාට ලේසිවි ටවර් එකේ පහලම කෙළවරට යන්න ඔයාට තියෙන දුර තීරණය කරලා ඒ ටික ඇවිද ගෙන යන්න ට්‍රයි කරනෙක"
ඇත්තටම මං දිමිත්‍රිගෙන් දික්කසාද වෙන කාලෙ වෙද්දී ලංකාවෙ අධිකරණ වල වැඩියෙන්ම විභාග වුණෙ දික්කසාද නඩු. එතකොටම මුලු සමාජයම තේරුම් අරන් තිබුණා මිනිහාට ජීවත් වෙන්න අමාරුම සත්වයා ගැහැනිය බවත් ඔවුන් සෑහෙන ලොකු සාද පවත්වලා නැකත් බලලා මේ අරඹන කුටුම්භ ජීවිතය අයත් වෙන්නේ සමාජ සංස්කෘතිකමය රාමුවකට පමණක්ය කියලා. වයිස් වර්සාත් ඒක එහෙම බවත්. ඒ නිසා මගේ දික්කසාදය ගැන දැනගෙන හිටිය අයට ඒක අමුතුවෙන් කතා කරන්න තරම් මාතෘකාවක් වුණාය කියලා මම හිතන්නේ නැහැ.
දිමිත්රි වගේ හැඩකාර යව්වන පෙනුම මිනිහෙක් අහිමි කරගත් වරද මගේය කියා බොහෝ අය මට දොස් නගා තිබුණු කාලයක උපනන්ද අපේ කාකාස, මං ගැන අනුකම්පාවෙන්ම හිතුවා. ඔහු දන්නා විදියට ආදිත්‍යා මිස් කියා කියන්නේ දාහකින් හොයා ගන්න බැරි තරම් මානුශික හදවතක් හිමි ගැහැනියක් බවත් අර දිමිත්රි මහත්තයාට එයාගේ ආදරය තමන්ගේ කර ගත්තා වුණත් ඒ වගේ රත්තරන් ගෑනියෙක්ව පරිස්සම් කර බලා ගන්නට උවමනාවක් නැති බවත් උපනන්ද හැමතැනම කියනවා කියලා මටත් ආරංචි වී තිබුණා.
" මැඩම් මෙහෙම වාහනයක් නැතුව රස්තියාදු වෙන්නෝන කෙනෙක් නෙමෙයි... ඉන්න මං ත්‍රිවීල් එකක් හරි කතා කරගෙන එන්නම්"
උපනන්දට එපා කිව්වාට වැඩක් නැහැ. ඔහු ඒ තාලයේ මනුස්සයෙක්. හිතුණොත් හිතුණුදේම කරන්නම උපනන්දට උවමනායි. මම ලොබියේ වාඩිවී හිටියා. දොරනේ පිටත අපේ රාත්‍රි වැඩ මුරයෙ යෙදනෙ ආරක්ෂක නිලධාරියා ත් වැස්ස දෙස බලාගෙන හිටියා. උපනන්ද ජීවත් වුණේ අපේ කාර්යාලයේ බිම්මහලෙ තුල තිබුණු කුඩා කාමරයකයි. ඔහුත් ආරක්ෂක නිලධාරියාත් සහයෝගයෙන් රාත්‍රිකැම උදෑසන තේ වේල වගේ දේවල් බෙදා හදා ගනිමින් ජීවත් වුණා. මේ වගේ දහස් ගාණක් තොරතුරු මගේ සිතුවිලි අතර නන්නත්තාරේ යන වෙලාවක පාට පහේ කුඩය දිිගේ තවත් වැස්සකට වතුර පුරවාගෙන උපනන්ද ඉදිරිපස වාහන නවත්තන්නට තියෙන ඉසව්වට ගොඩ වුනා. තද වැස්සට ඒ මනුස්සයා හොදටම තෙමිලා.
මේ වෙලාවේ තමයි තමන්ට නියමිත කාමරයේ විදුලි පහන නිවාගෙනම රිසර්ච් ෆෙලෝ පිටතට ආවේ. මට ඔහු කිහිප වතාවක් හමුවී තිබුණත් මට ත් ඔහුටත් මුහුණට මුහුණ තනිව කතා කරන්නට නම් අවස්ථාවක් ලැබී තිබුණේම නැති තරම්.
" තවම ගියෙ නැද්ද මිස්?" ඇත්තටම ඒ ප්‍රශ්නය ඔහු ඇසුවේ මගෙන්ද නැත්නම් උපනන්ද ගෙන්ද කියා මට දැනුත් සැක සහිතයි. මං හිතුවේ ඔහු ඇත්තෙන්ම මට කතා කළා කියලායි. අදටත් මට හිතෙන්නේම එහෙමයි. මං ඇත්තටම ඔහුට හිනාවකින් උත්තර දීලා, " වැස්ස වැඩි නිසා ඌබර් පික්මි එකක් වත් වැටෙන්නේ නැහැ " කියා කීවා.
ඔහු චොක්ලට් පාට දෙකම්මුල් දෙපසට ඇද්දා.. ටිකක් සරාගී පාට ඇස් වලින් හිනාවෙලා උපනන්ද දිහාට හැරුණා. යලිත් මං දිහා බැලුවා.
" මිස් යන්නෙත් මං යන රුට් එකේම නම් මාත් එක්ක යන්න පුලුවන්"
මේක හරිම වෘත්තිමය ආරාධනාවක්. අනිත් කාරණාව මේ වගේ වෙලාවක ඒ වගේ තීරණයක් නොගෙන තව දුරටත් මෙතන තැක් ගැහි ගැහි ඉන්න එක නම් තේරුමක් නෑ වගේ බැල්මක් උපනන්ද ගේ මූණේත තිබුණා. අනික මේ රිසර්ච් ෆෙලෝ වශයෙන් පත්වෙලා ඉන්න වෘත්තිමය තත්වයක් සහිත ආචාර්යවරයෙක් මා සිටි තත්වය දැකලා කරන ලද අනුකම්පා සහගත ආරාධනාව ගැන වෙන විදියක කියවා ගැනීමක් කරනවානම් ඒක මනුස්සයෙක් විදියට මං කරන මහ අසාධාරණ වැඩක්.
ඒ වෙනකොටත් ධාරාණිපාත වැස්සක්. ආචාර්ය අමයුරු සුරනිමල ගෙ වාහනය තිබුණෙ අපේ කාර්යාල වාහන නවත්තන්න තියන තැනක ඔ්නැවට එපාවට වගේ නවත්තලා. දැකපු ගමන් ඔින කෙනෙකුට හිතෙනවා මේ මනුස්සයා මේ වාහනේට නම් ආදරේ නැහැ වගේ හැගිමක්. අපේ උපනන්දට කිව්වත් වාහනේ හෝදලා දෙන්න කියලා මිනිහා හරි සන්තෝසෙන් ඒක කරනවා. කලින් අපේ ආයතනයෙ හිටපු අධ්‍යක්ෂකවරු එහෙම කරනවා මං දැකලාත් තිබුණා. කොහොමත් උපනන්ද වාහන වලට හරි ආදරේ මනුස්සයා. මුලු ජීවිත කාලෙන්ම වැඩි කොටසක් මේ රස්සාව වෙනුවෙන් වැය කරලා කැප කරලා හිටියට ඒ මනුස්සයාටත් ලොකු ලොකු හීන තියෙන්න ඇති කියලා මට දැනිලා තිබුණේ අධ්‍යක්ෂතුමා වාහනයක් හෝදලා දෙන්න කිව්වාම මිනිහා ඒ ගැන දක්වන උනන්දුවත් එක්කමයි.
මට ඒ වාහනේ ඉඳගන්න සිද්ධ වුනේ ඉදිරිපස ආසනේ. හේතුව මුලු බැක්ශීට් එක පොත් හාෆ්ශීට් ෆයිල් ගොනු විසිරිලා තිබීමත් හැන්ගර්ස් වල එල්ලන ලද කමිස දෙකක් විතර එල්ලිලා සිටීමත් නිසා. සාමාන්‍යයෙන් අහම්බෙන් වගේ දැකලා තිබුණු මනුස්සයෙක් එක්ක මේ වගේ දරුණු වරුසාවක මහ දිග ට්‍රැෆික් එකක ටිකක් දුර ගමනක් යන්න සිද්ධ වෙන එක නම් මගේ කියවීමේ හැටියට ඒ තරම් සෞඛ්‍යට හිතකර කාරණාවක් නෙමෙයි. මම පුලුවන් තරම් උත්සාහ කරන්නේ නිශ්ශබ්දව කවුලුවෙන් පිටත බලා ගෙන යන්න. ඒ් වුනාට මට තේරුණු විදියට අමයුරු දෙතුන් වතාවක්ම මං දිහා බැලුවේ මොකක් හරි කතාබහක් පටන් ගන්න.
" මං සිංදුවක් ප්ලේ කළාට කමක් නෑනෙ නේද?".
" ආ.. කමක් නැ සර්"
ඇත්තටම රේඩියො එකේ විකාශය වෙමින් තිබුණෙ රන්සර රාත්‍රිය. ටිකක් දිගට ජාතියේ මහා ටැඹ ලංකා බැංකුවෙ වර්ණනා පිරි වෙළඳ දැන්වීම හැරුණු කොට රන්සර රාත්‍රිය කියන්නෙ ජීවිතේ නිවා ගන්න පැය තුනක්... මට මුලින්ම අමයුරු ගෙ රසාස්වාද ගැන විශ්මයජනක ආකර්ශනයක් ඇති වුණෙ ඒ මොහොතෙ. තමන් කැමති සින්දුවක් තමන් කැමතිම වෙලාවෙ අහන්න කැමති කෙනෙකු ගෙ විශේෂත්වයක් තියෙනවා. ඒක ජීවිතේට සියුම් පහසුවක්!
.jpg)
.jpg)
