පහළොස් වෙනි කෝපි කොප්පය
එවර ඔහු සිනා වූයේ සෙල්ලක්කාර විදියකට ය. මම මදහසක් සඟවා ගෙන සිටියෙමි. කෙල්ලකට කොල්ලෙකු ඔය වාගේ මනමාල කතාවක් කීම අරුමයක් නොවේ. ඒත් මගේ ජීවිතය රෝමාන්තික ඉසියුම් සෘතු වලින් ඈත්වී තිබිය දී මම වෙහෙස වී වැඩ කළෙමි. නයිල්ස්ට බැරි හිතේ ඉසියුම් ප්‍රේමාන්විත නිල අල්ලන්නට එරන්ද කළා වූ කිසිවක් ද නැත. ඇත්තටම ගැහැනු සමහර වෙලාවට පිරිමින්ට බැඳෙන්නේ ඒ පිරිමින්ට පමණක් නොවේ. මෙලොව ගැහැනුන්ටද තේරුම් ගන්නට බැරි උන් ජීවිතේට හිතන්නේවත් නැති කාරණාවලට ය.
මහියංගණයේ ගෙවුණු පළමුවෙනි රාත්‍රියේදී මා නතරවී සිටියේ හුදකලා කාමරයක ය. මිහිරලා එක කාමරයකත් කැමරා කණ්ඩායම වෙනමත් රියදුරු වෙනමත් නතරවී සිටි අතර අචලත් එරන්දත් නතර වී. සිටියේ එක් කාමරයකය.
දවසම වෙහෙස වී වැඩ කිරිමත් ගමන් වෙහෙසත් හැමදේමත් නිසා නයිල්ස්ට ෆේස්ටයිම් ඇමතුමක් ගෙන ඉක්මනින් නින්දට වැටෙන්නට මට උවමනා වී තිබිණි. එරන්දත් මාත් අතර ගිවිස ගැනීමක් නොතිබුණි. පොරොන්දුවක්! නැත. කිසිවිටෙකත් නැත. අප එළියේ කතා බස් කරමින් සිටියදී සසඳි ඇමතුමක් ගත්තාය. එරන්ද දුරකතනය ගෙන විදුලි එළි තදින් වැටී ඇති ඉසව්වකට ගියේ අඩ අන්ධකාරය අත් වැරදීම් වලට පසුබිම සකස් කරන බව ඉවෙන් මෙන් දැනගෙන ය.
මම සුසුමක් හෙළමි. සමහර අවස්ථා කෙටිම කෙටි තත්පර වලට ලඝු වුවද ඒවා ජීවිතයේ යථාර්තය පසක් කරවයි. මේ අපේ මොකක් හෝ රසායනික බන්ධනයේ කෙළවරෙහි ඇති හිස්බව ඒ විනාඩි ගණන විසින් කොනිත්තා තුවාල කර පෙන්වන්න යෙදුණා වාගේ ය. දවසක, එරන්දගේත් මගේත් මේ චමත්කාරජනක මිනිත්තු අතීත මතක පොළවට පස් කද වී ගොඩගැසෙනු ඇත. ඔහු ආයේ ඇවිත් මා අසල හිඳ ගනිද්දී ඒ සිටියේ ඔහු එතැනින් නැගිට යනවිට සිටි බිම්මාලී නොවේ.
" හේ..යි.. මොකද මේ..බුම්ම ගත්ත බිම්මෙක්..වෙල."
මම සුසුමක් හෙළුවෙමි.
"දිස් ඉස් යූස්ලස් නේද .. නිකම් හිතන්න.. අපි දෙන්න මොකක්ද මේ කරන්නෙ..කියලා"
එරන්ද මදෙස හරි කෙලින් බැලුවේය. මගේ දණහිස් මතට අත් තිව්වේය. එමත වූ මගේ අත් දෙක අත්දෙකින් අල්ලා ගෙන ඇඟිළි තුඩු සිප ගත්තේය. අන්න ඒ තත්පරය මට ආයෙමත් ජාන්ගේ අදෘශ්‍යමාන හාදු සිහිපත් කළේය.
"මං දන්නවා එයා කතා කළාම දුක හිතෙනවා ඔයාට. සුද්දා එක්ක ඔයා කතා
කරද්දිත් ඒ තරමටත් වඩා දුක හිතෙනවා කෙල්ල මට.. මං කියන්නේ කවදහරි වෙන් වෙයි අපි. ඒක කමන් නෑ කියන්නකො.. එතකම් අපි මේ ආදරෙන් ඉමුද.. ඔයා මං හම්බ වෙච්ච පළවෙනිම දවසෙ වගෙ සැහැල්ලුවෙන් ඉන්නවට මං ආසයි. අන්න ඒ තමයි අර සිල්ව ස්පූන් එක ලියන ඇත්තම ඇත්ත බිම්මා"
මම එරන්ද දෙස බලා හිඳ නැගිට්ටෙමි.
"මං නිදාගන්න යනවා"
"ප්ලීස් බිම්මා"
"පස්සෙ කතා කරන්නං"
"බෑ.."
"ඇයි වද දෙන්නෙ?"
"මං එහෙමයි"
"එහෙමයි කියන්නේ ?"
"මං වද දෙනව"
"දැන් මොකක්ද කරන්න කියන්නේ ?"
"මාවත් එක්කන් යන්න"
"කොහෙද?"
"දැන් ඔය යන්න හදන තැනකට"
"පිස්සුද අරගොල්ලො බලයි අපි දෙන්න කොහෙ මිසින් වුණා ද කියල"
"උන් රෑ එක දෙක වෙනකල් බොනවනෙ"
"ඉතින්?"
"අපිව මතක් වෙන එකක් නෑ"
නිදන කාමරය වැඩියෙන් අයිති සොබා දහමට ය. නාන කාමරයෙහි වුයේද ටයිල්මය ස්වරුපය ඉක්මවා ගිය අමු ගතියකි. සුමුදු මතුපිටක් වීද නාන බේසමෙහි කොන්ක්‍රීට් හැඩයකි. මගේ පසුපසින් එරන්ද කාමරයට ආවේය. ඔහු නවත්වන්න නොසිතීමම " අදින්නාදානා වේරමණි ශික්ෂාපදයට " අයිති එකක්ද? එහෙම නැත්නම් "කාමේසුමිච්ඡාරා වේරමණි " ශික්ෂාපදයට අයිති එකක්දැයි පැහැදිලි නැත.
"අපි දෙන්න කාගෙවත් නෙමෙයි" පවක් කරන්නට හිත හදාගන්නට හේතුවක් සොයමින්දෝ එරන්ද සෙමෙන් කිව්වේය.
"බොරුවට හිත රවට්ටගන්න හේතු හොයනවා ඔයා"
මම නාන කාමරයේ නාන බේසමට වතුර පුරවන ගමන් මිමීණුවෙමි. එරන්ද සිටියේ කකුලක් බිමින් තියා අනික ඇඳ මතින් තියාගෙන බාගෙට ඇල වී ගෙන දුරකතනය ඔබමිනි. ඔහු සිටින්නේ සැහැල්ලු සිතිනැයි මට හිතෙයි. දුරකතනයෙන් ඇහෙන ශබ්ද අනුව ඒ ක්‍රිකට් තරගයකි. මම නාන කාමරයේ කන්නාඩියෙන් මගේම මුහුණ ට එබෙමි. ස්වීඩනයේ ජීවත් වූ සීතලට ගුලිවුණු බිම්මාට වඩා නැවුම් උණුසුම් බිම්මාවෙක් මට පෙනෙයි. ඇය සුදුමැලි නැත මදක් අව්වට හසු වී පාට වෙනස් වී ඇත. ඊටත් වඩා පිම්බුණු කම්මුල් ය. ඉටි මෙන් දිලිසෙන්නට පටන් ගත් නැහැයකි.
නාන කාමරයේ අඩක් ඇරුණු දොර ගාවට ගෙන්න ගන්නට එරන්ද වැඩි දෙයක් කළේ නැත. මා මෙහි සිටි ටිකට හපන් කමකුත් කරගෙනය. වයින් විදුරු දෙකකුත් රතු වයින් බෝතලයකුත් සොයාගෙන ඇවිදින් ය.
"උදේ වැඩනෙ"
"පොඩ්ඩක් බොමු..මට කම්පනි එකක් ඕනෙ නෙ"
කෙට්ටු දෑතත් වී හැඩයේ උඩුකයත් අත්දෙකේ ඇති ටැටුත් නිසා දවස ගානේ ව්‍යායාම කර හැඩ කර ගත් සිරුරක් නැතත් එරන්ද හරි කාර්යක්ෂම වගේම සරාගී පිරිමියෙකැයි බැලු බැල්මට හිතෙයි. මම නාන බේසමෙහි දිගාවෙමි. මට උවමනා මේ ලස්සන ආලෝකය යට හුදකලා වීමට ය. ප්‍රාර්ථනා මහ කන්දක් මතට මතක ඩැෆඩිල් මල් ගොඩ ගැසුණු අඩි පාරක් දිගට නැග යන්නටය.. එහි උඩම තැනක නැරඹුම් තැන්නක සිට එරන්ද දෙස බලා ඉන්නටය.
"නිකම් හරි හිතෙන්නැද්ද අපි දෙන්න බැන්දොත් කියලා"
ඔවැනි ප්‍රශ්නයක් අර මහා කන්දත් නාන බේසමත් යා කරන කේබල් කාරයක් ගානය. ක්ෂණයකින් මාව නාන බේසමේ කිමිද්දන්නට හැකිය.
"කසාදෙ ඒ තරම් සුන්දරද?"
"රිලේශන්ශිප් සුන්දරයි නම් කසාද සුන්දර නොවෙන්නෙ ඇයි?"
"කසාදෙ අයිති වෙන්නෙ යථාර්ථය ට.. අපි රිලේශන්ශිප් එකට වෙලාව හොයා ගන්නෙ යතාර්තයෙන් ෆැන්ටසියට ගොඩ වෙන්න තියෙන හොදම අවස්ථාව අරන්.. හැබැයි කසාදෙට අපි කොහොමත් බැදිල ඉන්නව. යතාර්තයෙ තියෙන කටුක බවට ඔටෝම ඇජස්ට් වෙනව අපේ කසාදෙත්"
"ඉතින් .."
" ඉතින් කසාදෙත් එක්ක අපි මහන්සි වෙලා අපට අපිව එපා වෙන එකක් නැද්ද.. ඊට වඩා රිලේශන්ශිප් ලස්සන නැද්ද?"
"වෙන වෙනම තමන්ගේ ටාගට් වලට යන ගමන් තනිනොතනියට කෙනෙක් ලග ඉන්නෙක"
"ඔන්න ඔය ඔයාට දැනෙන දේ"
"වයසට යද්දි.."
" වයසට යයිද කියලා කවුද දන්නෙ"
"ඒ කියන්නේ ?"
"අපි හැමෝම මැරෙනවා දවසක"
"ඒක එපා බිම්මා.. මැරෙනවා කියන්නේ අමාරු දරාගැනිමක්.."
මම දිය බින්දු අතරින් නාන බේසමේ බැම්මේ හිදගෙන වයින් වීදුරුවක් අතින් අල්ලාගෙන සිටින ඔහු දෙස බලා හිදිමි. ඔහු දිය යටට ආවේය. අපේ අත් එකිනෙක දැවටිණි. වයින් වීදුරු දෙකක් නාන බේසම් බැම්මේ එකිනෙකා දෙස බලා සිටිති. සුසුම් ඉහිරිණි.
"මං හිතන්නේ මං ඔයාට ආදරෙයි.. බිම්මා"
"තාම නැතුවැති"
"ඔයා?"
"මං දන් නෑ"
" දවසක් එයි"
" මොන වගෙද?"
" මට ඔයාව මොනව කරලවත් අමතක කරන්න බැරිවෙන"
" එතකොට?"
" මං නයිල්ස්ගෙන් ඔයාව ඉල්ල ගනීද මන්ද"
මම සුසුමක් හෙළමි.
"මං කාගෙවත් නෙමෙයි"
"සම්බන්ධකමක් කියන්නේ අයිතිවාසිකමකුත් තමයි.. මෙච්චර කාලයක් එයා ඔයා වෙනුවෙන් ජීවත් වෙලා තියෙනව. මොන මොන ගෝල් වලට වෙන වෙනම ගියත්, බඩගිනි වුණාම එකට කාලා බීලා අසනීප වුණාම එකිනෙකා බලාකියාගෙන එකට ජීවත් වෙනව කියන්නේ ඒක ඇතුළෙ නීතියෙන් නොලීවත් අයිතියක් ගොඩනැගිල තියෙනවා"
"ඔයාගෙත් එහෙමද?"
"මං කියලා ඉතින් වෙනසක් නෑ..එක ගෙදරක ජීවත් නොවුණට අපි දෙන්න අතරෙත් ඔය හුඟක් දේවල් අඩුවැඩි විදියට වෙලා තියෙනව"
"එතකොට, මේ ලෝකෙම අසාධාරණ මිනිස්සු දෙන්න අපි දෙන්නද?"
"එහෙම වුණත් කමන් නෑ.."
"මට අඩන්න ඕනෙ"
"අපි දෙන්නම චුට්ට චුට්ට මත් වෙනව.. ඒකයි"
"ඔයාටත් හිතෙනවද අඬන්න ?"
"හ්ම් .. ඒත් මං අඬන් නෑ චූටී"
" ඔහොමම ආදරේ වෙන්නෙපා එරන්ද.."
" දාලා යන දවසට දාලා යන්න.. ඒත් මේ මතක ටික මට පොත් ගොඩක් වගේ මං ඇතුළේ තියාගන්න දෙන්න.. දවසකදි පෙරළලා බලන්න"
" මතක පුස්තකාලෙ අහමුද?"
" මතක පුස්තකාලෙ සැරි සරන්න ආවෙ..
මතක පුස්තකාලෙ කියවන්න ආවෙ..
ඔබට ගීතයක් ලියන්න
හේතු කරුණු රැස් කරන්න..
ඔබ මා ළගින් ඉදීද නැද්ද දන්නෙ නෑ කියන්න..
මගේ මතක පුස්තකාලයේ
ඔබ සොයන්න ආවේ
කතා පොත් පිරෙන්න රචිත මතක පද ගයන්න
මා එක්ක එන්න වේදිකාවෙ ඈදි ගන්න
සමුදීමේ වතාවත් පුරන්න පෙර වතාවක්
අහන් ඉන්න එනවාද ගීතවත් කතාවක්
ඒ ආලෙ වර්ණවත්ම කාලෙ
ආයෙ මල් පිපිච්ච වාගෙ
ප්‍රාර්ථනා එකතු කරපු මතක පුස්කාලෙ
ඔබ සොයන්න ආවෙ"
"ඒහ්…. වචනෙන් වචනෙම මතකයිද?" මා ඇසුවේ විමතියෙනි. මා කවදාවත් මා මේ ගීයට මෙතරම් ආදරේ බව එරන්දට කියා නැත. එරන්ද මේ තරම් සියුම්ව මේ ගීය ගයාවියි තුන් හිතකින්වත් මා හිතුවේද නැත. එරන්ද කට පාඩමින් එය කියාගෙන ගියේය. මා අසද්දි මගේ නළල මත සිහින් හාදුවක් තැවරුවේය. ආයේ මුමුණන්නට ආවේය.
වැලලී ගියපු ආදරයට ස්මාරකයක් වෙන්න
මා එක්ක එන්න අනුස්මරණය ක් කරන්න
සමුගැනිමේ කතාවක් නොකියා ගියත් වතාවක්
සවන් දෙන්න එනවාද මතක වර්ණනාවක්
ඒ ආලෙ කල්දමාපු කාලෙ ආයෙ වල්වැදිච්ච වාගෙ
ගායනා කරන්නෙමි මේ ගීය වේදිකාවේ
මාගෙ ප්‍රේක්ශකාගාරෙ හිස් ආසනයක් ඇත්තේ
ඒ ඔබෙ නමටයි ඇවිද ඈදි ගන්න සිතුසේ
මගේ මතක පුස්තකාලයේ
ඔබ සොයන්න ආවේ… "
"මෙතුන් ගේත් සෙනාංග" ගේත් මේ ගීය ශීතම ශීත කාලයක මගේ ළඟ තනියට නැවතී හිටි කාලයක් තිබේ. අපි ආයේ ආයේත් එය යුටියුබ් එකේ ඇසුවෙමු.
"මං බය ඔයා එහෙම ස්මාරකයක් වත් නොදී යන්න යාවි කියලා"
"ඒ ගිහින් ආයෙ කවදහරි මං ආවොත්…"
" මං දන්නැ ඒ වෙද්දි මං .. එහෙම එපා බිම්මා..අපි කවදාවත් වෙන් නොවී ඉමු..දිග…ම දිග කාලෙකත්.. අපට ලෝකෙ කොන් දෙකක වුණත් වෙන් නොවී ඉන්න පුළුවන් "
එරන්දත් මාත් තනිවූයේ ලෝකයේ ඒ අන්තයේ ය. එක්ව ජීවත් වෙන්නට වරම් නැති පෙම්වතුන් ඇත්තටම හමුනොවී සිටිය යුතුය. අපට නොහඬා හිඳින්නට හේතු උවමනාවටත් වඩා තිබිණි.
"ජීවිතේ මොන දේ තිබුණත් හිස් තැනක් දැනෙයි කියලා මං බයයි"
"මං ද ඒ හිස් තැන?"
"මෙච්චර කාලෙකට මට එහෙම දැනිල තිබුණෙ නෑ.. දැන් දැනෙනව"
"මං හිතුවෙ ඔයාව පුරවන්න"
"ඔයා මාව පුරවනව"
"ඒ තැන මං නැති වුණොත් හිස් වෙනව"
"සදාකාලෙටම පිරිල ඉන්න"
"මට පුළුවන් "
ඇත්තටම මා ඒ මොහොතේ ඉකිගගහා අඩන්නට ඇත්තේ සිඟිති කෙල්ලක මෙනැයි මට පසුව සිතිණි. නාන තුවායෙහි එතෙනවාත් උණුහුමකට නතුව නිදන කාමරයට වැඩම්මෙනවාත් උණුසුම් ඇඳුමක් ඇඟ ලා ගන්නවා හෝ මා වටා දවටන්නට ඉඩ දෙනවාත් යන සිදුවීම් තිබුණේ සිහිකල්පනාවට බොහෝ දුරකිනි.
ආයේ ඇහැරෙද්දී මා සිටියේ තනි සයනයක ය. දිගුකළ අතෙහි හැප්පෙන්නට හුස්ම වැටෙනා ප්‍රාණියෙකු නොමැති තැනක ය. සමහර වෙලාවට අතට අහුවෙන දුරක පණ ඇති සුරතලෙකු හෝ පණ නැති කුඩා සෙල්ලම් වලසෙකු හෝ තියාගන්නට මිනිසුන් පෙළඹෙන්නේ ඒ දරුණු හුදකලාවට විකල්පයක් ලෙසින් විය යුතු ය.
අතේ දුරින් දුරකතනය තිබිණිද කවුරුන් හෝ සමග සම්බන්ධ වෙන්නට මට ඒ මොහොතේ නොසිතුණේය.මම එයට ඔහේ තියෙන්නට ඉඩ හරිමි. "මටද මතක පුස්තකාලයක්" ම තියේ. කෙළින්ම එරන්දගෙන් ඔයා ජාන්දැයි අහන්නට හිත ඉඩ දෙන්නේද නැත. ඒ එරන්ද ජාන් නොවෙන්නට පුළුවන් ඇතැයි හිතෙන හින්දාය.
