මගේ පුනරුද කලාපය 06

 

ටික වෙලාවකින් අමයුරු බලාපොරොත්තු බිඳිලා ගිය බැල්මකින් සුක්කානම තට්ටු කළේ ඉතා දිගු වාහන පෝලිමක බලා සිටිමේ අපහසුතාවය හොඳටම දැනිලා වෙන්න ඇති. 

" මේක නම් එපා වෙන වැඩක් ..." මමත් දිගු හුස්මකින් පිළිතුරු දෙනවා ඇරෙන්න කරන්න දෙයක් දැනගෙන හිටියෙ නැහැ . අමයුරුටත් මටත් දඹ වරුසාවක් නිසා එක වාහනයක් ඇතුලෙ එක දිසාවකට යන්න සිද්ධ වුණාට මං දැනගෙන හිටිය විදියට අමයුරු විශ්වයට ලග මිනිහෙක්. තමන්ගෙ විශය ඇතුළෙත් තමන් ගෙ ලෝකය කියවිම ඇතුලෙත් ඒ විශ්වීය කියැවීම නිරන්තරයෙන් දකින්න ලැබුණා. 

ආදිත්‍යා කියනිනෙ දඩයම් යුගයෙ ජිවත් වුනා නම් සහජ ඥානය සියුම් ඉව වගේ දේවල් පිහිටලා නැති නිසාම සිංහයා චුයාන්ගම් එකක් වගෙ හපා දාන කෙල්ලෙක් කියලා දිමිත්‍රි කී කතාව මට සිහිපත් වුණා. මං වැඩිය හිතන්න කම්මැලි කෙල්ලෙක්.  මට හිතන්න තියෙන සීමාවෙන් පිටත මම විශ්ලේශණය කරනවා ඉතාම අවමයි. හැම වෙලාවකම මම කැමති වෙලා ඉඳලා තියෙන්නේම මගේ පහසු කලාපය ඇතුළෙ ජීවත් වෙන්නයි. ඒ පහසු කලාපය ඇතුළෙ මට මගේ ජීවිතය විනිවිද දකින්න අවස්ථා තිබිලාම නැති වුණත් මට හමුවුණ ටිකිත්ත ජීවිතය කියලා හිතාගෙන මම ජීවත් වෙලා ඉඳලා තියෙනවා. 

අලුත් පාළමෙන් පස්සේ ඇත්තටම මංමාවත් තුනී වුණා. ඒ්ත් මෙතෙක් වැහැගෙන වැහැගෙන ගිය නිසා හරි හමන් නගර සැලැස්මක් නැතිව හැමතැනම ගෙවල් හදලා තියෙන පාරක කාණු පද්ධතියට වෙලා තිබුණු සන්තෑසියම හේතුකරගෙන පුංචි පුංචි ගං වතුර තැනින් තැන නිර්මාණය වෙන්න පටන් අරන් ඒ වෙද්දී. මං ජීවත් වෙමින් හිටියෙ උඩු මහලක කුඩා නිදහස් අවකාශයක. වෙහෙසකර දවසක් ගෙවා නිමාකරලා හිතේ සැනසීම සොයාගෙන කැදැල්ල කරා යනවා වගේ මමත් පුරුදු වෙලා හිටියේ මගේම යැයි මට හැගෙන මේ අවකාශයට ඉගිල්ලිලා යන්න. ඒත් මෙහෙම දවස් වලට මේක ඉගිළ යාමක් නෙමෙයි පිහිනීමක් බවට පත් වෙනවා. 

" මේ පාරෙ හුගක් දුර යන්නෝනද?"

" නැහ්... අර පේන ගෙදර"

" ඒත් හොඳටම පාර යට වෙලානේ..ආදිත්‍යා"

" පාර පහුගිය ඡන්දෙට කලිනුත් උස්සලා හැදුවනේ.ඉතින් දැන් පාර දෙපැත්තෙ ගෙවල් ඔක්කොම  වහිද්දි යට වෙනවා.."

" එහෙනම් ඒ කාලෙ හිටපු ප්‍රාදේශීය සභා මන්ත්‍රී හොඳ ගානක් කපා ගන්න ඇති පාර හදලා. ලංකාවෙ වැඩිම කැමැත්තෙන් සිද්ධ වෙන ප්‍රජෙක්ට්ස් තමයි ඒවා.. මොකද ඒවායින් තමයි හොදටම කමිෂන් ගන්න පුලුවන්"

" මම මෙහෙමම ගෙදර යන්නං.. ප්‍රොෆෙස ගෙදර යන්නකො.."

" මම යන්නෙ කොහොමත් වාහනේ නේ ආදිත්‍යා.. මේ දණටත් වඩා යට වෙලා තියෙන වතුරෙ කොහොමද ඔයා යන්නෙ.." 

මට මං ගැන ආත්මානුකම්පාව කියනෙක දැනෙනවා අඩුයි. එහෙම වෙන හැම වෙලාවකම මට හිතෙනවා. ආදි මේ තමයි ඔයාගෙ ජිවිතේ පහසුව හොයාගෙන  ගිහින් ඔයා ලබා ගත්ත දේ කියලා..ඇත්තටම ඒකෙ කිසිම වරදකුත් නෑ. දිමිත්‍රි කියන්නෙ නරක මිනිහෙක් නෙමෙයි. ඇත්තටම ආදරේ කරන්න නොදැන හිටියාට දිමිත්‍රි ඇතුළෙ ආදරණීය මිනිහෙකු හිටියෙ නෑ කියලා කොහොමත් හිතන්න බැ. ඉතින් මේ තත්පරේ ඇත්තටම මට මං ගැන දුක හිතෙමින් තිබුණා. ශක්තිවන්ත ස්වාධීන  ගැහැනු විදියට තමන් විසින්ම අළවා ගෙන ඉන්න පැලැස්තරේ කොන් වලින් ගැළවෙමින් තිබුණා.

" අනේ ඒකට කමක් නෑ ප්‍රොෆෙසර් මට පුලුවන් මේ ටික දුර යන්න"

" එහෙම නෙමෙයි, ඔයා අකමැති නැත්නම් අපි මෙහෙම කරමු. මට හොඳටම බඩගිනි.. අපි මේන් රෝඩ් එකට ගිහින් රෙස්ටොරන්ට් එකකින් ඩිනර් ගමු. ඒ වෙද්දි මේ වතුර ටික අඩු වෙයි" 

මට එහෙම බොහොම හැදියාවකින් යුක්ත ආරාධනාවක් ප්‍රතික්ෂේප කරන්න තරම් අධිතක්සේරුවක් මං ගැන තිබුණෙ නැහැ ඇත්තටම. මම හිස සෙලෙව්වා. අමයුරු වාහනය හරවා ගනිමින් ඔහුට පුරුදු ඇති කියලා මට හිතුණු ෆැමිලි රෙස්ටොරන්ට් එකක ට පදවාගෙන ගියා. 

ඉඳගන්න පුටුව පසෙකට කරලා දෙන අතරම හරිම ප්‍රසන්න හිනාවකින් ඔහු මං ඉදිරියෙන් ඉඳගත්තා.  කන්න කැමති බොන්න කැමති මොනවද කියලා කිසිම දෙයක් නොදන්න මිනිස්සු විදියට අපි දෙන්නා වෙන වෙනම ඇණවුම් කළා. ඒකට සම්පුර්ණ නිදහස තිබුණු එක ඒ මොහොතේ හැටියට නම් පහසුවක් වුණා. ඒ අතරතුර කාලයේ දී අපි මේ ඉන්ටනැශනල් සිම්පෝසියම් ඉතිහාසයත් මුල්ම කාලේ අපේ පර්යේෂණ පත්‍රිකා ඉදිරිපත් කරන්නට තිබුණු වේදිකා අඩුකම වගේ මාතෘකා ගැන කතා කළා. 

" ඇයි ඔයා වැඩිදුර ඉගෙන ගන්න අකමැති?"

අමයුරු බොහොම තීරණාත්මක බැල්මකින් මදෙස බලා ඇහුවා. මම දෙවුර සෙළෙව්වා. මම ස්වභාවයෙන්ම ඉගෙන ගන්න කම්මැලි මනුශ්‍යයෙක්. මට මේ ලාබාල මහාචාර්යවරයා ඉදිරියේ ඒ වාක්‍යය නොකියා ඉන්න පරෙස්සම් විය යුතුයිද? 

" මට කම්මැලි හිතුණා."

නැහැ. මම කිසිම අරපරෙස්සමක් නැතුව ඔහු ඉදිරියේ ඒ වචන ටික කියා දැමුවා. නොබියව එහෙම කිව් විලාසය නිසාමද මන්දා අමයුරු ගේ මුහුණට කිසිම ආයාසයකින් තොර සිනාවක් නැඟුණා. ඒක ඇත්තටම හරිම කිවුට් හිනාවක්. පින්තුරයක් ෆේස්බුක් දැම්මා නම් වෛරල් වෙන තරමේ හුරතල් කන්දරාවක් ඒ හිනාව ඇතුළෙ. 

" ඒකටත් ඉතින් අයිතියක් තියෙනවා මනුස්සයෙක් වුණාම"

" කෝකටද?"

" කම්මැලි වෙන්න... අකැමති‌ දේවල් නොකර ඉන්න"

මම හිනා නොවී බලා හිටි හින්දා අමයුරු මං දිහා බරපතල බැල්මක් බැලුවා. 

" හැබැයි කවදාවත් කැමති දෙයක් වෙනුවෙන් කම්මැලි වෙලා ඒ දේ නොකර ඉන්න එපා.ඒක තමන්ට කරගන්න ලොකු අපරාධයක්.. දවසක හෘද සාක්ෂිය අනිවාර්යෙන්ම තමන්ව අපරාධකාරයෙක් කරනවාමයි එහෙම වුනොත්" 

ඒක ටිකක් සැර අධි මාත්‍රාවක්. කළවම් නොකර බීපු සැර බීමක් වගේ. අපි ආපහු එනාතරතුර වාදනය වෙමින් තිබුණේ... රුදුරු තුරු වදුලේ ... අපි අතරෙ කතාබහක් තිබුණේම නැති වුණාට අමයුරු හිටියෙ හිතින් කොහෙදෝ දුරක අතරමං වෙලා යාන්තමට ගීතයේ වචන මුමුණන ගමන්... 

ඔබයි ජීවන සුවඳ දෙන්නේ රෝස කුසුම මගේ!

රුදුරු තුරු වදුලේ අහලා බලන්න

මගේ පුනරුද කලාපය 05

සද එලිය වගේ ඇවිදින් 
තනි මැකුවෙ නුඹේ සුවදින් 
මේ දිවිය අතරමගකින් 
මග නතර නොකොට හිනැහෙන්

ඒක හරි සංවේදී සින්දුවක්. වාහනය පුරාම විහිදුන සෞම්‍ය සුවදට මාත් ආස වෙලා හිටියා. ගෑනු කියන්නෙ සපුරාම දෝශ සහගත නිශ්පාදන. කායිකව සර්ව සම්පුර්ණ ගැහැනියක් වුණත් මානසිකව කිසිම නිශ්පාදන දෝෂයකින් තොරව පවතිනවාය සිතීමම අවුලක්. කොහේ හරි සියුම් තැනක මේ සම්පුර්ණත්වයේ සමබරතාවය බිඳෙනවා. දශම ගාණකින් එහෙ මෙහෙ වීමම හොදටම ඇති 

ආදිත්‍යාත් ඒ "මේඩ්" එකේම අසමබරතාවයක් පවතින ගැහැනු කොට්ඨාසයෙන් එක් ජීවිතයක් පමණයි. දිමිත්‍රි ත් මාත් දවසක් බොරැල්ල උමං හුවමාරුව ඇතුලෙන් මාරු වෙමින් හිටියා. ඒ වෙනකොටත් රෑ බෝවී තිබුණු නිසාවෙන් උමං මාර්ගයේ හැමදේම සෙවනැලි සමග මුහු වෙමින් තිබුණෙ.වැඩි කල්පනාවකින් තොරවම මං හැරී ඇවිද යමින් හිටියෙ පොදු වෙළඳ සංකීර්ණය පැත්තට. එක වරම දිමිත්‍රි මා ලගින් ඇවිදින්නේ නැති අඩුව මට දැනුන නිසා හැරී බලද්දි මෙන්න ඔහු ඉන්නවා 

අපි යන්න ඕනෙ බස් නැවතුම්පළට. ඒත් මං විතරක් හිටියා නම් මං ආපහු හැරිලා නොයා ලිඩෝ එක ගාවින් පාර මාරු වෙනවා. නමුත් ඒ වෙද්දි මගේ අනුවණකම පිලිබඳ අප්‍රමාණ කලකිරිමට පත්වෙලා උන්නු මගේ වල්ලභ උතුමාණන්ගෙ කේන්ති මාපකය තවත් ඉහළ නොයවා  ආපහු හැරෙන වගකීම මගේයි. ඇත්තටම කිව්වෝතින් දිමිත්‍රිට මේ වගේ වෙලාවට කේන්ති යනවා වුනත් මේ මොහොතේ එයා හරිම ලස්සනට හිනාවුණා. 

" ඇත්තටම ඔියි මට හිතාගන්න බැරි තමුසෙට ඔය ඩිග්රි එක හම්බ වුණේ කොහොමද කියලා"

" ඒ ඇයි දිමිත්‍රි..."

" ඇයි කියන්නෙ බං මේ ඇස් දෙකේ හැපි හැපි නව බස්තැවතුම්පල කියලා තියෙද්දී තමුසෙ කොහොමද හොඳටම පාර දන්නවා වගේ අර පැත්තට ගියේ"

මේ වගේ වෙලාවල උත්තර දෙන්න හොඳ නැති බවත් මෝඩියක් වගේ හිනාවෙලා නිශ්ශබ්දව ඉන්නෝන බවත් ගෑනු දන්නවා. එහෙම නොවුණා නම් උමං හරස්පාර ඝාසා තීරයක් වීම වලක්වා ගන්න බැරුව යනවා. 

" සිරාවටම ආදි... තමුසෙ දඩයම් යුගයේ වගේ හිටියා නම් සිංහයා වගේ සතෙක් තමුසෙව චුයින්ගම් එකක් වගේ වමාරා කනවා.. ආයෙ හපනවා...ආයෙ ගිලිනවා..වමාරනවා..ආයෙ කනවා.. ඒ්ත් තමුසෙ උගෙ උල්දත් වලට හැපි හැපි ආතල් එකේ ඉඳිවි.. කීයටවත් පැනගන්න ට්‍රයි එකක් වත් දෙන එකක් නැ.." 

මට හිනා ගියා. ඒ වගේ කතාවකට මට බඩ අල්ලගෙන හිනාවෙන්න පුලුවන්. ඒත් මේ ඒකට වෙලාව නෙමෙයි නිසාත් කේන්ති මාපකය ගැන මට තිබුණු හසල අවබෝදය නිසාත් මම ටිකක් හෙමින් හිනාවුණාම දිමිත්‍රිත් ඒ හිනාවට එකතු වුණා. මතක කියන්නෙ ලස්සන දේවල්. ඒවා අපි නොහිතන වෙලාවට අපේ හිත් ඇතුලෙ න්ම මතුපිටට එනවා. මට හිතුණා මෙහෙම. අපි හැමදාම ඉන්නෙකක් නැහැ. ඒත් අපි හදාගන්නා මතකයන් කවදාවත් මියෙන්නෙ නැහැ.ඒවා විවිධ අවස්ථාවන් වල අපේ හිත් මතුපිටට එනවා. ඇවිත් අපට හිනාමල් දීලා ආපහු උන්නු තැනටම යන්න යනවා. 

අමයුරු මගේ ආගන්තුක හිනාව ගැන අවධානය යොමු කළා වගේ දැනෙන පළවෙනිම මොහොතේදි මම හිනාවෙන එක නතර කළා. 

" මිස් හිනාවෙන්නෙ බොහොම කලාතුරකින්නෙ.."

මම ටිකක් ගැස්සිලා වගේ අමයුරු දිහා බැලුවා. එයා මිස් කියලා කතා කරන බව මම දැනගෙන හිටියා. මට ඇහිලා තිබුණා. අපේ පරිපාලන නිලධාරිනියටත් අමයුරු කතා කරන්නේ මිස් කියලා බව. තරුණ ම තරුණ මහාචාර්යවරයෙක් නිසා එහෙම ගෞරව නම්බු නාම දීලා කතා කරනවා මිසක මං දැනගෛන හිටිය අනික් ආචාර්ය මහාචාර්යවරු නම් අපේ අනධ්‍යයන කාර්ය මණ්ඩලවලට නම්බු දීලා කතා කරන්නේම නැහැ. 

" එහෙම දෙයක් නැ ප්‍රොෆෙසර්.." 

මම සර් නොකියා ප්‍රොෆෙසර් කියලා අමයුරුව අමතන්න හිතා ගත්තා. අපි හැමෝම දන්න වෙනස් ප්‍රොෆයිලයක් නඩත්තු කරන මේ ජේත්තුකාර තරුණයාව ඔිනැවට වඩා යටහත්  පහත්ව කතා කරලා කර උඩට ම නග්ග ගන්න ඔිනෙ නැහැ කියලා මටත් හිතිලා තිබුණෙ. 

" කොහොම දෙයක්ද නැත්තෙ?" 

ඔහු වඩාත් මිත්‍රශීලි ලීලාවකින් විමසුවා. 

" මට මගේ එක්ස් කීව දෙයක් මතකෙට ආවා.." 

මම තවත් හිනාවක් තවරා ගත්තා. 

" මෙච්චර සන්සුන් හිනාවක් නම් එක්ස් මතක් වුණාම ඔයාගෙ මූණට එන්නේ ඔයාගෙ එක්ස් ලස්සන මනුස්සයෙක් වෙන්නෝනේ නේද?" 

මම හිස සැලුවා. දිමිත්‍රි ඇත්තටම ලස්සන මනුස්සයෙක්. මගේ යෙහෙලියන් අපි පෙම්වතුන් උනු මුල්ම කාලයේදී දිමිත්‍රි ගෙ උස ගැන ඔහුගේ ගමන් විලාසය මනරම් සිනහව ගැන ඉරිසියාත් කළා. එපමණක් නෙමෙයි. නිශාදි අපේ ජිවිත මැද්දට ඇවිත් දිමිත්‍රිව උදුරා ගත්තායින් පස්සේ ඔවුන් විස්සෝප වෙමින් කියා හිටියේම අපරාදේ ආදි උඹ ලෝකෙ ඉන්න ලස්සනම කොල්ලෙක්ව අහිමි කරගත්තා කියලා. 

" එක්ස් ලා කියන්නෙම මිස්, අපේ ජිවිත වල අතීතය..අපි අතීත කර ගහන් වර්තමානයේ ඇවිදින එක අනවශ්‍ය බරක් දරන් ඇවිදිනවා වගේ කියලා හිතෙන්නැද්ද?"

මම දෙව්‌ර සෙලෙව්වා. ඒ වෙද්දි අපි යාන්තමින් දෙමටගොඩ පාළම අසලට ළගා වෙමින් හිටියා. අමයුරු කියන්නේ පහසුවෙන් මැසිවිලි නොනගන මනුුුුුස්සයෙක්ය කියලා මට ඒ තත්පරයට දැනිලා තිබුණා. ඒ අමයුරු සම්බන්දයෙන් මා අසා තිබු දේවල් එක්ක ගොඩ නැගි තිබුණු පදනම නිසා වෙන්නත් ඇති. මට හොඳටම මතක තියෙනවා අමයුරු අපේ රිසර්ච් ෆෙලෝ වශයනේ තෝරාගන්නා අවස්ථාවේ අධ්‍යක්ෂකතුමා විසින් කරන්නට යෙදුණු කතාව

"අමයුරු කියන්නෙ වෙනස් විදියක මහාචාර්යවරයෙක්. ඇත්තටම අමයුරු ලංකාවට සම්පතක්..අපට මේ අවුරුද්ද කියන්නෙ ආශිර්වාදයක්.." 

" එයා හිතනවා ඇති එයා කරන්නෝන වැඩ ඔක්කෝම ප්‍රොෆ් අමයුරු ගෙන් කරගෙන අයිස් කන්දක් වගේ ඉන්න. කොහොමත් ඉන්නේ එහෙමනේ..." මා අසළ සිටි අපේ ආයතනයේ මා හැර සිටින අනික් එකම කාන්තා නියෝජනය උමන්දා කිව්වා. මම ඇහිබැම ගස්සලා උමන්දාට " කට වහපං" වචන නැතිව කිව්වා. ඒත් මට වුණත් තාමත් මතක ඒ කතාවේ ඇත්ත නැත්ත දැන් අමයූරුත් දන්නවා ඇති මට හිතුණා. 

" මේ වැස්ස නම් ඉවරයක් වෙන්නෙම නැහැ වගෙයි" මම වින්ඩ්ස්ක්රිරි න්න් එකෙන් නැමිලා වගේ අහස බැලුවා. ඒක මට කවුලුවෙන් බැලුවත් කියන්න තිබුණා. ඉතින් මං කලිනුත් කිව්වේ, මං හරිම නිශ්පාදන දෝෂ සහිත ගැහැනියක්. අමයුරු අනික් පිරිමි වගේම හිත යටින් හිනාවෙන්නත් ඇති. හැබැයි කිසිවක් නොකියා ඉන්න ප්‍රවේශම් සහගත වුණා. 

" ඔයාලගෙ කලින් ජර්නල්ස් දෙකත් එක්ක ජර්නල්ස් හතරක් මේ අවුරුද්දෙ කරන්නෝන කියලා ඩිරෙක්ට කියනවා" අමයුරු උන් හිටි ගමන් ගොඩබැමක් කරන්න සිද්ධ වුණු ගුවන් යානාවක් වගේ අපි අතරට හදිසි සංවාදයක් පතිත කළා. මම නම් කිසිසෙත්ම ඒවගේ අධ්‍යයන මාතෘකාවකට සුදානමින් නෙමෙයි හිටියේ. මගේ ඇස් ලොකු වෙලා තියෙන්න ඇති. දෙවියනේ! ඒක කිසිම තේරුමක් නැති ඇස් හමුවීමක්. මගේ ඇස් වල වික්ෂිප්තයක් පිරී ඉතිරී යන්න ඇතිි. අමයුරු නම් කිසිවක්ම වුණේ නැහැ හැමදේම සාමාන්‍යයි වගේ බැල්මකින් මා දිහා බැලුවා. 

" ඔව්.. මටත් තේරෙනවා. ඒක කරන්න ලේසි නැ කියලා"

දීර්ඝ වෙළඳ දැන්වීම් විරාමයකින් පස්සේ මේඛලා ආයෙමත් රන්සර රාත්‍රියෙ.. අද ඇයට අමුත්තෙකු හමුවෙලාත් නැහැ. මේ වැහි දවසෙ මේඛලාටත් පිස්සුද මන්දා.. මේ අහස යට අර පේන මානෙ ඔරියන්ට් සිටි බිල්ඩිමේ රන් එෆ් එම් මැදිරියකට වෙලා මොන මොනවද මුමුණමින් පිවිතුරු පරම ප්‍ර‌ේමණීය සින්දු වාදනය කරනවා. 

" අපෙ ආදර කතන්දරේ..." ඉතින් දෙවියන්ටවත් පේන්නෙ නැද්ද මේ මායාව.. මං කැමති මේ සින්දුව බිමල් කියනවාට.. ඒක අස්සේ මං දකින්න ආස ම පිරිමි පෞරුශය මට දැනෙනවා. හැබැයි බිමල් රඟපාන එකේ මට එහෙම ආශක්ත භාවයක් දැනිලා නැහැ. 

" ඔයා මේ සින්දුවට ආසයිනෙ නේද?" අමයුරු ආයෙම අහද්දී මම ඇස් දෙක ගලවලා අරන් පාරට අලවා ගත්තා. 

" ඔව්.. හැබැයි මං ආස මේකෙ බිමල් ගෙ වර්ශන් එකට" 

" අපි ඒකත් වෙලාවක අහමුකො.. මං ආස පරන සින්දු පරන විදියටම අහන්න" 

මගේ කන්පෙති ඉස්සුණා. මං හිතනවා ඒ ඉරියව්ව අමයුරුට අහුවෙන්න නැතුව ඇතියි කියලා. ඒත් අපි ඒ්කත් වෙලාවක අහමුකො කිව්වාම නම් පපුවෙ ගැස්ම වැඩි වුණා. පිරිමියෙකුට පපුවෙ ගැස්ම වේගවත් වුණු බව දකින්න තරම් කැපී පෙනෙන ළපැත්තක් නැති නිසාම ඒ ගැන ඔිනැවට වද වෙන්නෙ ඇයි කියලා මම මගෙන්ම ඇහුවා. 

( බිමල්ගෙ කටහඩින් අපෙ ආදර කතන්දරේ අහනවා නම්)

 

මගේ පුනරුද කලාපය 04

 අකුණු තැනින් තැන පුපුරන්න පටන් අරගෙන.. අඳුර හාත්පස වසා ගනිමින් තිබුණා. දිගින් දිගටම වැස්ස වැඩි වෙද්දිත් ඌබර් ඇප් එක මාව තවදුරටත් රියදුරන් සොයන බව කියමින් මාව රවටද්දී මම හිත හදා ගත්තා. කීයට හරි වැස්ස නතර වේවිනෙ.. මගේ කාර්යාලය මහල් තුනකින් සමන්විතයි. මගේ කාර්යාලය තිබුණේ දෙවෙනි මහලේයි. බිම් මහල ආරාධිතයින්ට ගැළපෙන කුඩා ලොබියකින් පොත් රාක්ක වලින් සමන්විත පුස්තකාල ස්වරුපයේ අවකාශයකින් යුක්ත වුණා. ඒ අතර වීදුරු වලින් වට කරන ලද රිසර්ච් ෆෙලෝ ගේ කාමරයේ විදුලි පහනක් දැල්වෙමින් තිබුණා. මම උඩු මහල බැහැගෙන එද්දී යාන්තමට වගේ දැක්කා යාන්තමට කෘතිම තුශාරයකින් වැහී ගියපු ඒ් කාමරේ වීදුරු බිත්ති අතරින් ලැප්ටොප් එකක පුංචි ඉංග්‍රිිසි අකුරු තිරයට‍ කිට්ටු වෙවෙ බලාගෙන ඉන්න රිසර්ච් ෆෙලෝව. 

ෆෝන් එකත් බලා ගෙන ලොබියට වෙලා බලිපොරොත්තු බිඳීගිය බැල්මකින් බලාගෙන උන්නු මං දිහා අපේ කාර්වාල කාර්ය සහායකයා අනුකම්පා සහගත බැල්මක් බැලුවා. හුගක් වෙලාවට එයා කාකාස උතුමාණන් විදිටයට අනික් අයත් එක්ක හැසිරුණාට මාත් එක්ක හොද මානව සම්බන්ධතාවක් පවත්වා ගෙන ගියා. සමහර විට එයාගෙ අනුකම්පා සහගත බැල්මට හේතු වෙන්න ඇත්තේ ඉස්සර හැමදාම ඔෆිස් ඉවර වෙන වෙලාවට පිවිසුම අසලට පැමිණෙන දිමිත්‍රිව වෙන්න ඇති. දිමිත්‍රි මාව අත් ඇරලා වෙන ගෑනියෙක් එක්ක කසාද ජීවිතයක් පටන් ගත්තාය කියනෙක අපේ ඔෆිස් එකේ හැම කෙනෙක්ම දැනගෙන හිටියා. මොනවා උනත් ඒ වෙද්දි මං ඒ්ක අරුමයක් විදියට නොසලකපු නිසා මගෙන් කවුරුවත් විශේෂ විස්තරයක් අහගන්න ආවෙත් නැහැ. 

" කසාදෙත් ආදිත්‍යගෙ.ජිවිතෙත් ආදිත්‍යාගෙ.. කාාගෙ අතේද වැරැද්ද කියනෙකට වඩා දැන් ඉතින් හිතන්නෝන කොහොමද ඉස්සරහට යන්නෙ කියලා ආදිත්‍යා. අපට තියෙන්නෙ උස ටවර එකක් තරම් බලාපොරොත්තු තුළුනක් නම් ටවර් එකේ උසම තැන බලලා හුල්ලන්න එපා. ඔයාට ලේසිවි ටවර් එකේ පහලම කෙළවරට යන්න ඔයාට තියෙන දුර තීරණය කරලා ඒ ටික ඇවිද ගෙන යන්න ට්‍රයි කරනෙක" 

ඇත්තටම මං දිමිත්‍රිගෙන් දික්කසාද වෙන කාලෙ වෙද්දී ලංකාවෙ අධිකරණ වල වැඩියෙන්ම විභාග වුණෙ දික්කසාද නඩු. එතකොටම මුලු සමාජයම තේරුම් අරන් තිබුණා මිනිහාට ජීවත් වෙන්න අමාරුම සත්වයා ගැහැනිය බවත් ඔවුන් සෑහෙන ලොකු සාද පවත්වලා නැකත් බලලා මේ අරඹන කුටුම්භ ජීවිතය අයත් වෙන්නේ සමාජ සංස්කෘතිකමය රාමුවකට පමණක්ය කියලා. වයිස් වර්සාත් ඒක එහෙම බවත්.  ඒ නිසා මගේ දික්කසාදය ගැන දැනගෙන හිටිය අයට ඒක අමුතුවෙන් කතා කරන්න තරම් මාතෘකාවක් වුණාය කියලා මම හිතන්නේ නැහැ. 

දිමිත්‍රි වගේ හැඩකාර යව්වන පෙනුම මිනිහෙක් අහිමි කරගත් වරද මගේය කියා බොහෝ අය මට දොස් නගා තිබුණු කාලයක උපනන්ද අපේ කාකාස, මං ගැන අනුකම්පාවෙන්ම හිතුවා. ඔහු දන්නා විදියට ආදිත්‍යා මිස් කියා කියන්නේ දාහකින් හොයා ගන්න බැරි තරම් මානුශික හදවතක් හිමි ගැහැනියක් බවත් අර දිමිත්‍රි මහත්තයාට එයාගේ ආදරය තමන්ගේ කර ගත්තා වුණත් ඒ වගේ රත්තරන් ගෑනියෙක්ව පරිස්සම් කර බලා ගන්නට උවමනාවක් නැති බවත් උපනන්ද හැමතැනම කියනවා කියලා මටත් ආරංචි වී තිබුණා. 

" මැඩම් මෙහෙම වාහනයක් නැතුව රස්තියාදු වෙන්නෝන කෙනෙක් නෙමෙයි... ඉන්න මං ත්‍රිවීල් එකක් හරි කතා කරගෙන එන්නම්"

උපනන්දට එපා කිව්වාට වැඩක් නැහැ. ඔහු ඒ තාලයේ මනුස්සයෙක්. හිතුණොත් හිතුණුදේම කරන්නම උපනන්දට උවමනායි. මම ලොබියේ වාඩිවී හිටියා. දොරනේ පිටත අපේ රාත්‍රි වැඩ මුරයෙ යෙදනෙ ආරක්ෂක නිලධාරියා ත් වැස්ස දෙස බලාගෙන හිටියා. උපනන්ද ජීවත් වුණේ අපේ කාර්යාලයේ බිම්මහලෙ තුල තිබුණු කුඩා කාමරයකයි. ඔහුත් ආරක්ෂක නිලධාරියාත් සහයෝගයෙන් රාත්‍රිකැම උදෑසන තේ වේල වගේ දේවල් බෙදා හදා ගනිමින් ජීවත් වුණා. මේ වගේ දහස් ගාණක් තොරතුරු මගේ සිතුවිලි අතර නන්නත්තාරේ යන වෙලාවක පාට පහේ කුඩය දිිගේ තවත් වැස්සකට වතුර පුරවාගෙන උපනන්ද ඉදිරිපස වාහන නවත්තන්නට තියෙන ඉසව්වට ගොඩ වුනා. තද වැස්සට ඒ මනුස්සයා හොදටම තෙමිලා. 

මේ වෙලාවේ තමයි තමන්ට නියමිත කාමරයේ විදුලි පහන නිවාගෙනම රිසර්ච් ෆෙලෝ පිටතට ආවේ. මට ඔහු කිහිප වතාවක් හමුවී තිබුණත් මට ත් ඔහුටත් මුහුණට මුහුණ තනිව කතා කරන්නට නම් අවස්ථාවක් ලැබී තිබුණේම නැති තරම්. 

" තවම ගියෙ නැද්ද මිස්?" ඇත්තටම ඒ ප්‍රශ්නය ඔහු ඇසුවේ මගෙන්ද නැත්නම් උපනන්ද ගෙන්ද කියා මට දැනුත් සැක සහිතයි. මං හිතුවේ ඔහු ඇත්තෙන්ම මට කතා කළා කියලායි. අදටත් මට හිතෙන්නේම එහෙමයි. මං ඇත්තටම ඔහුට හිනාවකින් උත්තර දීලා, " වැස්ස වැඩි නිසා ඌබර් පික්මි එකක් වත් වැටෙන්නේ නැහැ  " කියා කීවා. 

ඔහු චොක්ලට් පාට දෙකම්මුල් දෙපසට ඇද්දා.. ටිකක් සරාගී පාට ඇස් වලින් හිනාවෙලා උපනන්ද දිහාට හැරුණා. යලිත් මං දිහා බැලුවා. 

" මිස් යන්නෙත් මං යන රුට් එකේම නම් මාත් එක්ක යන්න පුලුවන්" 

මේක හරිම වෘත්තිමය ආරාධනාවක්. අනිත් කාරණාව මේ වගේ වෙලාවක ඒ වගේ තීරණයක් නොගෙන තව දුරටත් මෙතන තැක් ගැහි ගැහි ඉන්න එක නම් තේරුමක් නෑ වගේ බැල්මක් උපනන්ද ගේ මූණේත තිබුණා. අනික මේ රිසර්ච් ෆෙලෝ වශයෙන් පත්වෙලා ඉන්න වෘත්තිමය තත්වයක් සහිත ආචාර්යවරයෙක් මා සිටි තත්වය දැකලා කරන ලද අනුකම්පා සහගත ආරාධනාව ගැන වෙන විදියක කියවා ගැනීමක් කරනවානම් ඒක මනුස්සයෙක් විදියට මං කරන මහ අසාධාරණ වැඩක්. 

ඒ වෙනකොටත් ධාරාණිපාත වැස්සක්. ආචාර්ය අමයුරු සුරනිමල ගෙ වාහනය ති‌බුණෙ අපේ කාර්යාල වාහන නවත්තන්න තියන තැනක ඔ්නැවට එපාවට වගේ නවත්තලා. දැකපු ගමන් ඔින කෙනෙකුට හිතෙනවා මේ මනුස්සයා මේ වාහනේට නම් ආදරේ නැහැ වගේ හැගිමක්. අපේ උපනන්දට කිව්වත් වාහනේ හෝදලා දෙන්න කියලා මිනිහා හරි සන්තෝසෙන් ඒක කරනවා. කලින් අපේ ආයතනයෙ හිටපු අධ්‍යක්ෂකවරු එහෙම කරනවා මං දැකලාත් තිබුණා. කොහොමත් උපනන්ද වාහන වලට හරි ආදරේ මනුස්සයා. මුලු ජීවිත කාලෙන්ම වැඩි කොටසක් මේ රස්සාව වෙනුවෙන් වැය කරලා කැප කරලා හිටියට ඒ මනුස්සයාටත් ලොකු ලොකු හීන තියෙන්න ඇති කියලා මට දැනිලා තිබුණේ අධ්‍යක්ෂතුමා වාහනයක් හෝදලා දෙන්න කිව්වාම මිනිහා ඒ ගැන දක්වන උනන්දුවත් එක්කමයි. 

මට ඒ වාහනේ ඉඳගන්න සිද්ධ වුනේ ඉදිරිපස ආසනේ. හේතුව මුලු බැක්ශීට් එක පොත් හාෆ්ශීට් ෆයිල් ගොනු විසිරිලා තිබීමත් හැන්ගර්ස් වල එල්ලන ලද කමිස දෙකක් විතර එල්ලිලා සිටීමත් නිසා. සාමාන්‍යයෙන් අහම්බෙන් වගේ දැකලා තිබුණු මනුස්සයෙක් එක්ක මේ වගේ දරුණු වරුසාවක මහ දිග ට්‍රැෆික් එකක ටිකක් දුර ගමනක් යන්න සිද්ධ වෙන එක නම් මගේ කියවීමේ හැටියට ඒ තරම් සෞඛ්‍යට හිතකර කාරණාවක් නෙමෙයි. මම පුලුවන් තරම් උත්සාහ කරන්නේ නිශ්ශබ්දව කවුලුවෙන් පිටත බලා ගෙන යන්න. ඒ් වුනාට මට තේරුණු විදියට අමයුරු දෙතුන් වතාවක්ම මං දිහා බැලුවේ මොකක් හරි කතාබහක් පටන් ගන්න. 

" මං සිංදුවක් ප්ලේ කළාට කමක් නෑනෙ නේද?".

" ආ.. කමක් නැ සර්" 

ඇත්තටම රේඩියො එකේ විකාශය වෙමින් තිබුණෙ රන්සර රාත්‍රිය. ටිකක් දිගට ජාතියේ මහා ටැඹ ලංකා බැංකුවෙ වර්ණනා පිරි වෙළඳ දැන්වීම හැරුණු කොට රන්සර රාත්‍රිය කියන්නෙ ජීවිතේ නිවා ගන්න පැය තුනක්... මට මුලින්ම අමයුරු ගෙ රසාස්වාද ගැන විශ්මයජනක ආකර්ශනයක් ඇති වුණෙ ඒ මොහොතෙ. තමන් කැමති සින්දුවක් තමන් කැමතිම වෙලාවෙ අහන්න කැමති කෙනෙකු ගෙ විශේෂත්වයක් තියෙනවා. ඒක ජීවිතේට සියුම් පහසුවක්!

මගේ පුනරුද කලාපය 03

 දිමිත්‍රි ගෙන් වෙන් වුනාට පස්සෙ මුල් කාල වකවානුව පුරාම මං හරි සතුටින් හිටිය ගැහැනියක් බවට පත් වෙලා හිටියා. තවදුරටත් මං අලුතින්න හොයාගත්න් ගෙදර  තැන ගලවා රෝල් කර දමන ලද ඩෙනිම් කලිසම්, යට ඇදුම්, නොසෝදා අදින ලද මේස් කුට්ටම් කිසිවක් තිබුණේ නැහැ. ගේ පුරාවටම ඉතිරිවී සිටි එකම සජීවී මනුස්ස ප්‍රාණියා මම වීම හැමදේම මට ඕන  විදියටම සිද්ධ  වෙමින් තිබුණු නිසා ජීවිතය වඩාත් පහසු වෙමින් තිබුණා. ඔව්, ඇත්තටම මම එහෙම හිතාගෙන හිටියා. මට උවමනා නම් මම කැමතිම කෑම කන්නත් , බීම වර්ග බොන්නත් නොකා නොබීම ඉන්නත් මේ කිසිම කිසිවකට කිසිම තැනකදී බාධාවක් තිබුණේ නැහැ. මිනිසුන් ඉක්මණින් වෙහෙසට පත් වෙනවා. හැමදේම හරිම ඉක්මණින්ම එපා වෙනවා. ඒ මිනිසුන්ගෙ ස්වභාවය. 

ඒ දවස් අවසාන වෙද්දී මම මට උවමනා හැමදේම කිරීමෙන්ම වෙහෙසට පත් වුණා. දිමිත්‍රිගෙත් මගෙත් විවාහ බැම්ම තුලදී මම කරන්නට ආසාවෙන් හිටි හුගක් දේ මං ඒ වෙද්දි කරල අවසානයි. තනියම ලොකුපොප් කෝන් මල්ලක් රැගෙන චිත්‍රපට නරඹන්නට යාම, නගරයේ රූෆ් ටොප් එකකට වී පෝය දවසක පැස්ටා දීසියක් තනිව හිස් කිරීම , කඩදාසි බෑගයක දැමු ඉස්සො වඩේ හපමින් ගාලු මුවදොර ඇවිදගෙන යාම වගේ දේවල් ඉන් කීපයක්. තවදුරටත් මට කරන්නට උවමනා වී තිබුණේ සංචාරක කණ්ඩායමකට එකතුවී ඊජිප්තු සංචාරයක යෙදීම, තනිව රාත්‍රියක අධිවේගී මාර්ගයේ රියක් ධාවනය කරරගෙන ගොස් දකුණු වෙරළේ මුහුදුබඩ නවාතැන් පලක මුහුදේ ඝෝශාව ඇසෙන කාමරයකටවී නිදාගැනීම , ඇල්ල වගේ මං ආසම ඉසව්වක දිනක් දෙදිනක් නිහඩව ගෙවා දැමීම වගේ ක්‍රියාකාරකමක් පමණයි. 

මිනිස්සුන්ට ජීවත් වෙන්නට බලාපොරොත්තු කොතරම් පිටුවහලක් වෙනවාදැයි තේරුම් ගැනීමට මට අවශ්‍යව තිබුණා.  දිමිත්‍රි එක්ක ජීවත් වෙන කාලය පුරාවට මට වරින් වර ඇතිවු බලාපොරොත්තු තිබුණා. අවසාන කාලයේ වෙන්වීමේ උවමනාව. ඒකත් එක්තරා විදියකට බලාපොරොත්තුවක්ම තමයි.ඒත් ඉන්පස්සේ,…ජීවිතයට ප්‍රතිකර්ම අවශ්‍ය බව මට තේරුම් යමින් තිබුණා. මේ කිසිවක් කෙටි කාලයක් තුල සිදුවු දේ නෙමෙයි. ක්රම ක්රමයෙන් සිදුවෙමින් පැවතුණු දේ. සමහර වෙලාවක උවමනා වට වැඩියෙන් පිළිවෙල උනාම ඒකත් වදයක්ව දැනෙන්න පටන් ගත්තා. ඉතින් මම අපිළිවෙලටත් ඉදලා අත්හදා බැලුවා. 

මිනිස්සු කියන්නෙ කිසිවිටෙකත් තෘප්තිමත් කරන්නට බැරි වර්ගයක් බව මටම තේරුම් ගන්න ඉඩ සැලැස්වීම ගැන මම දෛවයට ස්තුතිවන්ත වෙමින් හිටියා. නිස්කාරණේ ගෙවෙන සමහර දවස් වල නාස්ති වෙන කාලය ගැන මම අලුතින් වද වෙන්නට උත්සාහ කළේම නැති තරම් . ම⁣ං ඇතුළෙන් මට නුහුරු හඩක් නැගෙමින් තිබුණේ සාමාන්‍ය රළ නැගෙන විදියට වුණත්‍, හිටි ගමන් එක දවසක ඒක සුනාමියක් තරම් චණ්ඩ ව නැගෙන්නට පටන් ගත්තා. 

මහ අකල් වරුසාවක් දවස් කීපයක් තිස්සේ ඇද හැලෙන්නට පටන් අරන් තිබුණා. කොළඹ කියන්නෙ වැස්සට ලස්සනට දියවෙන නගරයක් වුණාට‍, වැස්ස එක්ක ගොඩ ගැහෙන වාහන පේළි මිනිස්සුන්ගෙ වෙලාව පාරවල් වලම හප කරලා අත් ඇරලා දාලායි තිබුණෙ. මම උඩු මහලෙ කාර්යාල කවුලුවෙන් බැල්කනියට ඇද හැලෙන වැස්ස දිහාත් ඒ වැස්ස උරා ගනිමින් තිබුණු බෝගන්විලා පඳුරු දිහාත් බලාගෙනම ඌබර් යෙදුමෙන් වාහනයක් හොයමින් හිටියා. 

ජීවිතයත් හරියට ම මෙන්න මේ වගෙ ඕඩර් එකක් දාලා බලා ඉන්නවා වගෙ. ලැබෙන බව දන්නවා. නිසැකයි.  ඒත් ලැබෙනකම් බලා ඉන්නම වෙනවා. 

මගේ පුනරුද කලාපය 02

 

 මම ඒ වෙද්දි ජීවත් වෙන්න පටන් අරන් තිබුණෙ තනියම. ඒක හරි සරල වාක්‍යයක් බැලු බැල්මට. මම ඒ වෙද්දි තනියම ජිවත් වෙන්න පටන් අරන් තිබුන කියන්නත් තිබුණා. හැබැයි මට ඊට වඩා කියන්න ඕන වුන දෙයක් එතන තියනවා. ඒ තමයි මම ජීවත් වෙන්න පටන් අරන් තිබුණා කියනෙක. ඒ වෙද්දි, කියන්නෙ ඊටත් කලින් තිබුණ ජීවිතයට සිද්ධ වෙච්ච දේවල් එක්ක මං මැරුණද? 

ඒක මරණයක්ද? ජීවිතයක්ද ? මං දන්නෙ නැ. හැබැයි ඒ යුගය මං හරි සියුමැලිව පෙම් කරපු යුගයක්. මං හරි ආදරණීය පෙම්වතියක්. ශිෂ්ණයක් සහිත මිනිහෙකුට විතරක් නෙමෙයි. අහසට පොළවට වැස්සට මුහුදට! කොළ පාට තෙත බිම් වලට! ඉදහිටක තැනක පොළවට ආසන්නයෙ පිපෙන මලකට! මං හරි දයාර්ද්‍ර හිතකින් ප්‍රේම කළා. 

ප්‍රේමය පිලිබඳ අර්තකතන මං කියෙව්වෙම පොත් වලින්. පොත් අතරෙ හිටිය පෙම්වතුන් විටෙක සුදු චරිත. විටෙක කලු චරිත. මං හිතා ඉන්න ඇති ප්‍රේමය සුදුයි කියලා. එහෙම හිතාන හිටියට ඇත්තම හැම පිරිමියෙක්ම හැම ගැහැනියක්ම අලුයි කියලා හිතන්න මං පුරුදු වෙන්න ඇත්තෙ, ජීවිත ප්‍රාකාරයෙන් එහාට පවුරු වළලු මැද්දෑවෙ පියාඹන්න පළවෙනි අත්තටුව ගහන ගිරා පැට්ටික්කො වගේම මගෙ සිතුවිලිත් ඒ පවුරු වළල්ලෙ හැප්පිලා දකින දකින තැන බිම වැටිලා පණ අදිනවා. 

ප්‍රේමය බිඳුනාට කැණිමඩල නොබිදී පරිස්සම් කරගන්න ක්‍රමවේද තියනවා. දෙන්නෙක්ට දෙන්නෙක් එපා උනා ට වෙන් වෙනවා කියන්නෙම ඛේදවාචකයක් කියලා මං විශ්වාස කළා. ඒ හින්දම වෙන්න ඕනෙ අපි එක වහලක් යට නන්නාඳුන්නන් වගෙ ජීවත් වෙන්න පටන් අරන් තිබුණෙ. ඇත්තටම ඒ වෙද්දි අපි කරදරකාරී සහ අසංවර රණ්ඩු මගාරින්න පටන් අරගෙන. කැළැ පුසන් වගෙ කා කොටා ගැනීම් අතහැරලා. තමන් තමන්ගෙ ජීවිතය ගෙවනවා වගේ සම්මුතියකට නිශ්ශබ්දවම ඇවිත් හිටියා. අනික ඉතින් ප්‍ර‌ේමය බිදීීීමක් හෝ නතර වීමකින් කෙළවර වෙනවාද කියනෙක ගැන මට අදටත් තියෙන්නෙ අවිනිශ්චිත හැඟීමක්.  

කොහොම උනත් ඒක ජීවිතේ එක පරිච්ඡේදයක් පමණක්ව ගෙවී ගිහින් තිබුණා. මට මතක විදියට අපි එක්ව ජීවත් වු නිවසින් ක්‍රම ක්‍රමයෙන් ඉවත් වෙන්නට ඔහු තීරණය කරලා තිබුණු බව මට දැන ගන්නට ලැබුණේ අවසාන දවසට පෙර දවසේයි. අවසාන මොහොතේත් ඔහු නික්ම යනවා දැකීම සංකීර්ණ කාරණාවක් නිසා මම ඒ මොහොත මගාරින්න වේලාසනින් සැලසුම් කරගෙන හිටියා.

" මාව එක්ක යන්න නිශාදි එනවා කිව්වා.. මං එයාට වැඩියෙන්ම එන්න කිව්වේ ඔයාලට කතා කරන්නත් පුලුවන් නිසා.." 

" එහෙම හිතවත්කමක් තියා ගන්න ඔින නැ ඉතින්.. දැන් අපි දෙන්නා වෙන්වෙන්න තීරණය කරලා ඉවරයිනෙ. අපි දෙන්නම කාලෙක ඉදලා අවිශ්වාසෙන් හිටිය තීරණයක් නෙ මේ අරන් තියෙන්නේ.." 

" තරහක් තියා ගන්න දේකුත් නැනේ..ආදි. අපි දෙන්නම දැනගෙන හිටියානෙ කල් ගෙවුණත් අපට මේ තීරණේට කවදාහරි එන්න වෙනවා කියලා"

" නෑ ඒක නෙමෙයි මෙතන ප්‍රශ්නෙ...ඔයාගෙ අලුත් පාට්න එක්ක මට කිසිම අවශ්‍යතාවක් නැ කතා කරන්න අදුන ගන්න"

" ඒත්.."

අපි දිගින් දිගටම හමු නොවි ඉන්න තීරණය කරගෙන හිටියත් දිමිත්රි පහු කරගෙන මං ඉස්සරහට ඇවිද ගෙන ආවා. පාරෙ දකුණු පසට එයා යන්න නියමිත නිසාම පාරෙ වම් පැත්තට හැරුණා. මාත් යා යුතුව තිබුණේ දකුණු පසට. ඒත් එක්ව ඒ පැත්තට ඇවිදගෙන ගියාට පස්සේ එක තැනකදී වැරදුණු බව තේරුම් ගත්තාම තවදුරටත් ඒ පැත්තටම තනිව හෝඇවිදගෙන යා යුතු නෑ කියලා මං විශ්වාස කළා. 

ආදිත්‍යා තනිව වම් පැත්තටත් දිමිත්රි නිශාදි සමග දකුණු පැත්තටත් හැරුණා. ඉතින් මේ අද තියෙන්නෙ ඒ ආපු මංමාවතේම තනිව ආ සළකුණු. නිශාදි ට දැන් දෙවන දරුවා ලැබෙන්න ගැබ්බරයි කියලා මං දැනගත්තෙ යාලුවෙක් එවපු ස්ක්රින් ශොට් එකකින්. 

" උඹ ඉස්සරහා මුට තමයි ශාන්තුවරයෙක් වෙන්න ඕනෙ වුනේ. බලපංකො.. පලවෙනි එකාට අවුරුද්ද පිරෙන්නත් කලින් තව ළම⁣ේක් බඩේ ගෑනිගෙ.."

ඒක කියෙවුවාම මට ඒ වෙලාවෙ හිනාවක් ආවා මූණට. ආදරය තියෙනවා නම් ඒක වෛරයට පෙරළා ගන්නෙ නැතිවම වෙන්වීම තමයි මට දැනෙන හොදම ආදරය දැක්වීම. නිශාදිත් දිමිත්‍රිත් මේ වෙද්දි මොනවා කරනවා ඇත්ද අඩුම ගණනෙ දිමිත්‍රිගෙ සමාජ මාධ්‍ය පිටුවකට වත් ගිහින් බලන්න මට උවමනාවක් නොතිබුණ එක ගැන මට අදටත් පුදුම හිතෙනවා. 

" අතැරල එනවා කියන්නෙ අතැරලා එනවා කියන එකටම තමයි"